Χώρα – Φεστιβάλ Οίτης: Συναυλία Διονύση Σαββόπουλου& Θανάση Παπακωνσταντίνου

Μια όμορφη βραδιά με εκρηκτικό ροκ παντρεμένο με παραδοσιακό στίχους . Δεν ακούσαμε την ‘ Πλατεία τη γεμάτη με το νόημα που είχε κάτι από γιορτή ’ ακούσαμε όμως πολλά από τα παλιά καλά του Διονύση αλλά και καινούργια τραγούδια του. Προσωπικά προτιμώ τα παλιά – σαν το παλιό καλό κρασί - λόγω αναμνήσεων: ‘ Κεινο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη..’ η το ‘με αεροπλάνα και κανόνια’ και το ‘ Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή, κανείς δε θα με περιμένει’ και ‘ Τα παιδιά απ΄το Λαύριο’
Και μαζί του εξαιρετικοί μουσικοί και ένας Παπακωνσταντίνου κα-τα-πληκτικός με το δικό του ξεχωριστό ύφος και λόγο :‘ Οσο κι αν χτίζουν φυλακές και ο κλοιός στενεύει, ο νους μας ειν’ αληταριό και πάντα δραπετεύει’ η το ‘ όταν χαράζει… κι ο πρώτος στεναγμός’
Ακολουθούν πολλές ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις και κινηματογραφικές στον όμορφο χώρα που με μεράκι έφτιαξαν τα παιδιά του Ορφέα. Να πάρετε το πρόγραμμα.
Με την ευκαιρία : Τι γίνετε με τις κινηματογραφικές προβολές στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας ; Θα μου πείτε με όλες αυτές τις φασαρίες που έχει η δημοτική πλειοψηφία που καιρός…. Χαρά Π.