Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

ΖΕΙ! ΖΕΙ Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ! ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ, ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ!


Αναρτήθηκε από Χαρά Παρμενοπούλου την 8/1/2009

Παρά τις προσπάθειες του αστικού τύπου και τους ευσεβείς πόθους της Κυβέρνησης το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο θα πραγματοποιηθεί. Αύριο 9 Γενάρη τη μαύρη επέτειο της δολοφονίας του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα, η εκπαιδευτική κοινότητα, τα συνδικάτα και κυρίως η νεολαία- μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι- διοργανώνουν συλλαλητήριο διεκδικώντας
• ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
• ΠΛΗΡΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
• ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΖΕΙ! ΖΕΙ Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ! ΜΕ ΠΕΤΡΟΥΛΑ, ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ!
Πολλοί απο εμάς έχουμε φωνάξει αυτό το σύνθημα, σε πορείες και σε συλλαλητήρια. Πόσοι όμως άραγε γνωρίζουμε όλη την ιστορία που κρύβεται πίσω απο το όνομα, Τεμπονέρας; Πολλοί και ιδιαίτερα το κράτος της δεξιάς επιλέγουν για ευνόητους λόγους τη λήθη στο κεφάλαιο ‘ Τεμπονέρας’. Αξίζει όμως στους σημερινούς δύσκολους καιρούς να μην ξεχνούμε….
Νίκος Τεμπονέρας ( 1953-1991). Καθηγητής μαθηματικών σε Λύκειο της Πάτρας και στέλεχος του Εργατικού Αντιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ)- διάσπαση του ΚΚΕ. Συνδικαλιστής και αγωνιστής .Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν δολοφονήθηκε από μέλη της ΟΝΝΕΔ, έπειτα από συμπλοκή σε Λύκειο της Πάτρας, κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990 – 1991.
Η άνανδρη δολοφονία του σηματοδότησε την δραματική κορύφωση του πανεκπαιδευτικού κινήματος της περιόδου 1990 – 91 και που μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς για λαϊκό κίνημα. Ενα αυθόρμητο κίνημα που κατάφερε να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, εξαναγκάζοντας τον τότε Υπουργό παιδείας , Βασίλη Κοντογιαννόπουλο ( που αργότερα το ΠΑΣΟΚ έκανε βουλευτή του) σε παραίτηση. Το ξέσπασμα ενός τόσο μαζικού κινήματος φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράδοξο για εκείνη την εποχή, περίοδο της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», γενικευμένης υποχώρησης του εργατικού κινήματος, όξυνσης του αντικομουνισμού, με την Αριστερά σε άμυνα και διασπασμένη μετά τις κυβερνήσεις συνεργασίας του ενιαίου ΣΥΝ και τις ιδεολογίες περί ‘του τέλους της Ιστορίας’ και του νεοφιλελευθερισμού σε άνοδο.

Οι προθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη γίνονται φανερές από την αρχή. Ανοίγει το ασφαλιστικό, προωθεί ιδιωτικοποιήσεις, βαθαίνει την λιτότητα με μια σειρά φοροεισπρακτικών μέτρων που εκτοξεύουν τον πληθωρισμό στο 23 % ενώ στέκεται αδιάλλακτη απέναντι σε οποιαδήποτε διεκδίκηση. Μέσα στο πρώτο εξάμηνο της κυβερνητικής θητείας Μητσοτάκη θα γίνουν απεργίες στην ΔΕΗ, τις τράπεζες, τις προβληματικές, τους καθηγητές και θα λήξουν όλες με ήττα χωρίς να αποσπάσουν το παραμικρό. Ο χώρος της Παιδείας βρισκόταν σε αναβρασμό, εξαιτίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που προωθούσε η κυβέρνηση. Με το πολυνομοσχέδιο που θα έφερνε στη Βουλή ρυθμίζονταν θέματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών, επιβολή «ομοιόμορφης» ενδυμασίας και «πειθαρχικού ελέγχου» της εξωσχολικής ζωής, επανακαθιέρωση προσευχής, έπαρσης της σημαίας και εκκλησιασμού) και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, περικοπές κοινωνικών παροχών σε φοιτητές κ.ά.). Το 70% των σχολείων βρισκόταν υπό κατάληψη, ενώ καθημερινό φαινόμενο ήταν οι διαδηλώσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας. Το εκπαιδευτικό κίνημα έχει πλατιά κοινωνικής στήριξη..Η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβερνητική πολιτική θα αποτελέσει το πιο σταθερό υπόβαθρο και την κύρια αιτία για την μαζικότητα και την αποφασιστικότητα του μαθητικού κινήματος. Το «πολυνομοσχέδιο», μπορεί να έμεινε στην συλλογική μνήμη για τις πιο ακραίες πλευρές του όπως η επιστροφή της μαθητικής ποδιάς, ήταν εντούτοις μια συνολική προσπάθεια να πληγεί η δημόσια παιδεία. Ήταν ακόμα ένα δείγμα της βιαιότητας της κυβερνητικής επίθεσης, αλλά και της αυτοπεποίθησης της κυβέρνησης που σε ένα νόμο ήθελε να περιλάβει όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και να λύσει μια και καλή τους λογαριασμούς της με το εκπαιδευτικό κίνημα. Υπήρχε η εκτίμηση από την Κυβέρνηση ότι δεν θα συναντούσε ιδιαίτερη αντίσταση από το φοιτητικό κίνημα, ιδιαίτερα μετά τις φοιτητικές εκλογές του 1990, στις οποίες η ΔΑΠ είχε αναδειχτεί πρώτη δύναμη με το ιστορικό ρεκόρ του 45 %, ενώ οι δυνάμεις της Αριστεράς ήταν διασπασμένες μετά το 30% της ενιαίας Πανσπουδαστικής του 1989. Επίσης δεν μπορούσαν να φαντασθούν τη δυναμικότητα του μαθητικού κινήματος που ακολούθησε.
Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να σταματήσει το κίνημα αρχικά, συκοφαντώντας το μέσω του φιλικά προσκείμενου τύπου. Στην συνέχεια θα αξιοποιήσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Το χτύπημα από τα ΜΑΤ μαζικής πανελλαδικής πορείας στο υπουργείο παιδείας ήταν το πρώτο δείγμα. Η αντοχή του αγώνα όμως, φέρνει την κυβέρνηση σε αδιέξοδο. Όταν διαψεύδονται οι ελπίδες για κάμψη του κινήματος μετά τις γιορτές, καθώς αρκετά σχολεία και σχολές παραμένουν υπό κατάληψη και κατά την διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών, θα επιστρατευτεί ο κομματικός μηχανισμός της ΝΔ με το αιτιολογικό ότι οι καταλήψεις είναι παράνομες ανάβοντας το ‘ πράσινο φως’ για βίαιες ανακαταλήψεις από ‘αγανακτισμένους γονείς και ΟΝΝΕΔιτες.
Η κατάσταση είναι έκρυθμη, και πολιτικά φορτισμένη με την Κυβέρνηση να δέχεται κριτική από όλη την Αντιπολίτευση. Επεισόδια σημειώνονται έξω από σχολεία σε πολλές πόλεις της χώρας. Στην Πάτρα, τα πράγματα θα οξυνθούν ακόμα περισσότερο, καθώς ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ θα ανακαταλάβει το 3ο Λύκειο ξυλοκοπώντας και πετώντας έξω τους καταληψίες μαθητές. Όσο οι ΟΝΝΕΔίτες μένουν μέσα στο κτίριο , θα συγκεντρωθεί απ’ έξω κόσμος που απαιτεί την αποχώρησή τους. Κάποια στιγμή οι τραμπούκοι αρχίζουν να εκτοξεύουν αντικείμενα στο πλήθος πυροδοτώντας νέα επεισόδια.. Κατά τη διάρκεια συμπλοκής που επακολούθησε βρέθηκε νεκρός, χτυπημένος με σιδερολοστό στο κεφάλι, ο 38χρονος καθηγητής του σχολείου Νίκος Τεμπονέρας, που είχε προστρέξει να βοηθήσει τους μαθητές του. Φυσικός αυτουργός ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας και δημοτικός σύμβουλος Πάτρας Καλαμπόκας. Ηθικοί αυτουργοί όσοι σχεδίασαν και κάλυψαν την δράση της ΟΝΝΕΔίτικης συμμορίας, οι τοπικοί βουλευτές της ΝΔ, ο νομάρχης, αλλά και όσοι έδωσαν το πράσινο φως για τέτοιου τύπου «επιχειρήσεις», δηλαδή η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο τότε υπουργός παιδείας Κοντογιαννόπουλος.
Ακολούθησαν οργισμένες διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Η τεράστια πορεία 100 χιλιάδων μαθητών στην Αθήνα, θα χτυπηθεί βάναυσα από την αστυνομία και στα επεισόδια που ακολούθησαν βρήκαν τον θάνατο από τους μηχανισμούς του κράτους άλλοι 4 άνθρωποι από πυρκαγιά που προκάλεσε δακρυγόνο των ΜΑΤ στο κατάστημα «Κ. Μαρούση». Η υποχώρηση ήταν πλέον ο μόνος δυνατός δρόμος για την κυβέρνηση. Παραιτείται ο Κοντογιαννόπουλος, αποσύρεται το πολυνομοσχέδιο και ο νέος υπουργός παιδείας Γ. Σουφλιάς ανακοίνωσε την απόσυρση όλων των επίμαχων νομοθετημάτων και την έναρξη διαλόγου για την παιδεία «από μηδενική βάση».
ΣΗΜΕΡΑ που το αυθόρμητο κίνημα των μαθητών και των φοιτητών είναι σε άνοδο και η οργή της νέας γενιάς περισσεύει , η δημόσια παιδεία βάλλεται, ο αυταρχισμός και η καταστολή εντείνονται, οι κοινωνικοί αγώνες ενοχοποιούνται , τα δημοκρατικά δικαιώματα και το άσυλο μπαίνουν στο στόχαστρο, η εγρήγορση της συλλογικής μνήμης έχει ξεχωριστή σημασία. Άλλωστε τα γεγονότα δεν είναι πολύ μακρινά.
Είναι αλήθεια ότι κάθε κίνημα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά αλλά ταυτόχρονα προσφέρεται και για συμπεράσματα που μπορούν να έχουν εφαρμογή στο σήμερα. Το νικηφόρο αυθόρμητο σπουδαστικό κίνημα του 90-91 παρά την επιτυχία του δεν είχε συνέχεια. Η λαϊκή δυσαρέσκεια από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα Μητσοτάκη επανέφερε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ για να ακολουθήσει στη συνέχεια και αυτό όντας κυβέρνηση παρόμοιες εκσυγχρονιστικές αδιέξοδες απόπειρες.
Η απάντηση στις πολιτικές ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, που δημιούργησαν αυτό το παρόν και το μέλλον για τη νέα γενιά, πρέπει να είναι, μαζική - δυναμική συμμετοχή και δράση Κι όχι η υποστολή των αγώνων. Παρά τις επιθέσεις. Σήμερα σε αντίθεση με τη περίοδο 90-91 υπάρχουν δυνατότητες για να αλλάξει πορεία η χώρα μας σε αριστερή κατεύθυνση.
Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα της κρατικής καταστολής. ΤΩΡΑ είναι η ώρα να ηττηθεί η αντιλαϊκή πολιτική και να διεκδικήσουμε τις δικές μας μέρες.
________________________________________
Στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Τεμπονέρα, ο Αλέκος Μαραγκός απαλλάχθηκε με βούλευμα για τη δολοφονία του καθηγητή και στο εδώλιο κάθισε ως βασικός αυτουργός ο Ιωάννης Καλαμπόκας. Η δίκη του διάρκεσε σχεδόν ένα χρόνο και έγινε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Βόλου. Πρωτοδίκα καταδικάσθηκε σε ισόβια για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, χωρίς να του αναγνωρισθεί κανένα ελαφρυντικό.
Λίγους μήνες αργότερα έγινε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λάρισας. Οι δικαστές του αναγνώρισαν ελαφρυντικά και τον καταδίκασαν σε κάθειρξη 17 ετών και τριών μηνών, η οποία αργότερα μειώθηκε κατόπιν στα 16 χρόνια και 9 μήνες. Στις 2 Φεβρουαρίου 1998 αφέθηκε ελεύθερος, αφού εξέτισε τα 3/5 της ποινής του.
Το 3ο Λύκειο Πάτρας, τόπος του φονικού, φέρει το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα.

1 σχόλιο:

  1. Απέδωσες εύγλωττα
    κι εύστοχα, Χαρά
    το κλίμα της εποχής
    που δολοφονήθηκε
    ο αγωνιστής καθηγητής
    Νίκος Τεμπονέρας..
    Τιμώντας σήμερα τη μνήμη του
    συμμετέχουμε ενεργά
    στους αγώνες των "από κάτω"
    για να πάρουν
    "τα όνειρα εκδίκηση"..
    "Για έναν κόσμο
    που να χωράει
    πολλούς κόσμους"..

    Καλή σου μέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή