Ενα κείμενο στη μνήμη του Γιάννη Ζήση από το μέλος τη Οικολογικής Κίνησης Πάτρας Γιώργο Κανέλλη, που δημοσιεύεται στο φύλλο Φεβρουαρίου της εφημερίδας της ΟΙΚΙΠΑ εν αιθρία.
«Γίνε η αλλαγή που θέλεις να φέρεις». Αν ένας σίγουρα υλοποίησε πιστά στη ζωή του το σοφό όσο και δύσκολο στην εφαρμογή αυτό ρητό, ήταν ο πρόσφατα αδικοχαμένος αγωνιστής του οικολογικού κινήματος Γιάννης Ζήσης.Μια ζωή που αν και πρόωρα διακόπηκε στις 13 Ιανουαρίου, υπήρξε πλούσια σε ιδέες, κείμενα, φιλοσοφία, ανιδιοτελείς αγώνες για ότι μας ξεπερνάει και μας δικαιώνει αλλά και χειρωνακτική δουλειά στη φύση, σ΄επαφή με το χώμα.
Ο Γιάννης Ζήσης δημοσιογράφος, συγγραφέας, ιδρυτής και συμμέτοχος σε οργανώσεις οικολογικής φιλοσοφίας και δράσης, υπήρξε πάνω από όλα ένας άνθρωπος ζεστός, αληθινά ταπεινός, ακλόνητος στις ηθικές του πεποιθήσεις και πάντα προσφέρων εαυτόν στον αγώνα για την αειφορία, τη συμφιλίωση με τη φύση και μέσα απ’αυτή, την εσωτερική ολοκλήρωση και αυτοπραγμάτωση.
Τα κείμενά του έμειναν, είναι στα βιβλία του, τα άρθρα και τις εκπομπές του για την πράσινη επιχειρηματικότητα, τις οικολογικές πρακτικές, την προστασία της φύσης, τη φιλοσοφία γύρω από τη σχέση μας με τα ζώα. Μπορεί να τα βρει κανείς στην ιστοσελίδα του «Σόλωνα», της οργάνωσης που συνίδρυσε, μαζί με λίγους φίλους που επέλεξαν να ζουν παραδειγματικά «αλαφροπατώντας τη γη» στη Μάκρη Φθιώτιδας, σε εφημερίδες, σε οικολογικά έντυπα, στο αρχείο των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών με τους οποίους συνεργάστηκε.
Ο Γιάννης όμως, φεύγοντας, άφησε πίσω κάτι επίσης πολύτιμο που μόνο στη προσωπική και συλλογική μνήμη όσων μοιράστηκαν μαζί του αγώνες και ιδέες μπορεί να βρεθεί.
Μιλάω για το ήθος της ήρεμης σύνθεσης και της ακατάβλητης προσωπικής συνεισφοράς με το οποίο προσερχόταν πάντα στις συλλογικές διαδικασίες αποφάσεων και δράσης του Πανελληνίου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων, στου οποίου τη διοίκηση επί σειρά ετών μετείχε, μέχρι τη στιγμή που η έναρξη των προβλημάτων υγείας αλλά και η –παρά ταύτα- επιμονή του σε μια πολυσχιδή πνευματική υπερδραστηριότητα τον απομάκρυναν απ΄αυτή.
Δεν θυμάμαι ποτέ το Γιάννη θυμωμένο, δεν τον θυμάμαι ποτέ να προσπαθεί να επιβάλλει άποψη ή να επιδιώκει την συντριβή της άποψης άλλου σε συνεδριάσεις της Γραμματείας ή σε συνέδρια του Πανελληνίου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων. Αντιθέτως δεν ξεχνώ τη συμβολή του στο σχεδιασμό δράσεων, αποφάσεων, συνεδριακών κειμένων, μια συμβολή που προερχόταν από προσωπικό πνευματικό μόχθο, κάτι που σχεδόν απέκρυπτε.
Πράγματι αυτή τη δημόσια στάση «αγαπητικού τύπου», θα λέγαμε, δεν τη βρίσκει κανείς σε καμιά ιστοσελίδα. Υπάρχει μόνο στην μνήμη όσων μοιράστηκαν μαζί του ιδέες και αγώνες, ιδιαίτερα για την οργανωμένη πανελλήνια έκφραση των μικρών και μεγάλων ανά την Ελλάδα περιβαλλοντικών οργανώσεων και ξαναζεί μόνο στο μέτρο που αυτοί επιλέγουν να την κάνουν πράξη.
Σε μια εποχή που το Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων περνά μια δύσκολη κρίση συνεννόησης και ενότητας, η έμπρακτη και ζωντανή εφαρμογή των αρχών της ηπιότητας και της σύνθεσης, που χωρίς παρέκκλιση, υπηρέτησε πάντα ο αείμνηστος συναγωνιστής μας Γιάννης Ζήσης, είναι όχι απλά το καλύτερο, είναι ίσως το μόνο μνημόσυνο που ο ίδιος θα επιθυμούσε.
Γιώργος Κανέλλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου